دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند