دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است