دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد