دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما