دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است