دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد