دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد