دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد