دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد