دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد