دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد