دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است