دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت