دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند