دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است