دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است