دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد