دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد