دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت