دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست