دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است