دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند