دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب