دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد