دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد