دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست