دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد