دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند