دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد