دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد