دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ