دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد