دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند