دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود