دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است