دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد