دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود