دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند