دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد