دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند