دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد