دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد