دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت