دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست