دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد