دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت