دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست