دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست