دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد