دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد